De markt

Het aanbod in Limburg is bedroevend. Dat is niet slecht in tijden van zelfkastijding. Ik kan gerust een winkel binnenstappen en hem weer leeg buitenstappen. Het aanbod zit in mijn hoofd en weet me niet meer te overtuigen. En als er eens een pareltje ligt, weet ik dat die er over x-aantal maanden nog zal zijn. Limburgers kopen zelden wat ik ook wil.

Daarom was het moeilijk toen ik dinsdagavond Leuven bezocht. Hoogmoedig stapte ik Het Besloten Land, de Leuvense SSZ, binnen om er met allerlei hebbedingetjes rond de oren geslagen te worden. Ik vroeg zelfs aan de verkoper om een bepaald (prachtig ogend) item van naderbij te zien. Even dacht ik "lap, het is voorbij", want het ging om een werkje van Chris Ware, mijn god. Gelukkig kon ik het weer uit handen geven. In essentie is dit niet zozeer een strijd tegen de koopverslaving, maar een strijd van de ratio tegenover de emotie.

Vervolgens stapte ik met herwonnen hoogmoed Het Paard Van Troje binnen, de confituur boekhandel op het Ladeuzeplein. Oh, wat was dit een thuiskomen. In mijn studententijd stapte ik er geregeld binnen om er een uur later buiten te gaan met'n stapeltje liefde onder de arm.
Hier kon ik me niet bedwingen en nam ik gretig foto's van boeken die ik later toch moet aanschaffen. Ik besloot een lijstje te maken met "boeken voor later", wetend dat ik het kopen heb opgeschoven naar de toekomst. In wezen doe ik hetzelfde, maar ik clutter mijn huidige leeslijst niet met fysieke exemplaren. Uit het oog, uit het hart, denk ik dan.

In de stad is de kans reëel dat mijn pareltjes gekocht worden en dat is prima. Liefhebben is ook weggeven. En wellicht worden ze gekocht door mensen die er evenveel van houden als ik.