Vandaag en gisteren las ik Building Stories van Chris Ware. Ik kocht het boek in mei 2012 en moest erop wachten tot november van dat jaar. Het duurde dus enige tijd voor ik me "klaar" voelde om het te openen en desavoueren. Ik had her en der al fragmenten gelezen en wist dus wel wat ik kon verwachten, maar het totaalspektakel is toch andere koek.
Ware kan als geen ander zijn personages laten leven. Doordat het visuele erbij komt, krijg je als lezer vaak het gevoel een voyeur te zijn. Al helpt het dat sommige hoofdpersonages tegen de lezer spreken. In Wares werken komt vaak naaktheid voor. Nu hebben (volwassenen)strips de naam bij de leken om vaak naaktheid of dergelijke te bevatten, wat niet zo is. Wanneer ze in Wares boeken voorkomt, is ze nooit seksueel bedoeld.
Het hoofdpersonage is een vrouwelijke twintiger die eenzaam en alleen op'n bovenverdieping van een flatgebouw leeft. Ze heeft een moeilijk en droevig leven, maar weet haar positivisme te behouden. Toen zij naakt werd opgedragen voelde ik me plots erg ongemakkelijk worden. Ik ben er nog niet helemaal uit hoe dat precies kon gebeuren, (misschien werd ik geconfronteerd met mijn eigen vergankelijkheid?) maar zulke gevoelens krijg ik nooit bij een film of boek, omdat de afstand daar groter blijft.
Chris Ware tekent geometrisch, sec en minutieus, wat erg koel en afstandelijk kan overkomen, maar als die je dan toch kan binnenhalen met gevoelens, weet je dat je'n grootmeester leest. Daar kan ik van genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten