De gekraakte rug

Op de facebookpagina van Boekenruil, een plaats waar lezers met elkaar boeken ruilen om ze niet te moeten kopen, postte een vrouw enkele foto's van boeken die ze van de hand wilde doen. Het waren boeken die me weinig interesseerden. De meeste hadden de naam van de auteur van het boek groter dan de titel staan. In mijn hoofd gaat dan onmiddellijk een belletje rinkelen, namelijk: "Het moet wel een slecht boek zijn dan."

In normale omstandigheden bekijk ik het geen tweede maal meer, maar op de foto's van deze dame was iets anders zichtbaar. Om zowel de cover als de achterflap zichtbaar te maken voor geïnteresseerden had ze het boek steevast opengeplooid op tafel liggen. De rug van het boek vertoonde een prachtige plooi en in gedachten zag ik de verrimpelde rug wanneer het boek weer dichtgeslagen zou zijn.

Het valt wel eens voor dat ik zo'n boekenrug kraak. Vaak is het onbedoeld en ik voel me er altijd een beetje melancholisch om. Ik behandel mijn boeken het liefst zoals ik mijn mensen behandel. Dat wil zeggen: ik wens geen indruk van mezelf achter te laten.

Een vriend van me is net het tegenovergestelde. Hij tekent, kleurt en schrijft vaak in zijn boeken. Het gebeurt niet zelden dat hele pagina's onderlijnd zijn. Ik zie het nut van zoveel ijver niet in, maar hij zweert erbij. Die tendens uit zich ook op menselijk vlak. Hij praat graag met mensen en schuwt daarbij zijn eigenheid niet. Wanneer hij een kamer betreedt, heeft iedereen hem gezien én tegen het einde van de avond kent iedereen hem ook. Zijn boeken zijn gebruiksinstrumenten.

Ik benijd mensen die achteloos met een boek kunnen omgaan en tegelijk veracht ik ze. Een onberispelijk boek staat voor mij gelijk aan een boek waarvan gehouden is. Maar hoe weet je of het wel gelezen is? De grens tussen liefde en desinteresse is zeer klein in dit geval.

De vrouwen in mijn leven heb ik graag zoals mijn boeken. Als de naam te schreeuwerig op de cover staat, verlies ik mijn interesse. Een simpele titel die mijn zinnen prikkelt en me doet verlangen naar de inhoud, is veel belangrijker. Maar anders dan bij boeken, heb ik in een vrouw graag een rimpeling, zodat ik op zoek kan gaan naar wie of wat er is gebeurd.

De Rust

Ik las Het Fantoom van Alexander Wolf uit. Het is een beter dan behoorlijk goed boek, vooral het begin kon me erg aangrijpen, maar belangrijker dan de goedheid van het boek, ervaar ik de rust die het meebracht.

Voor het eerst voelde ik na het lezen dat ik tevreden was. Er was geen "oh nog zoveel te gaan" (hoewel dat wel de waarheid is) maar een "weer eentje die ik kan schrappen".
Ik lees niet om te schrappen, maar om het leven te begrijpen. Alleen heb ik me in de loop der tijd teveel boeken op de hals gehaald die me iets over het leven moesten vertellen, dat ik helemaal niets leerde.

Doordat het aanbod beperkt is, krijgt het boek meer belang. Een gelezen pagina heeft meer waarde nu. Ik had nooit verwacht dat het zo "snel" zou komen (en misschien is het maar tijdelijk), maar dit is de weg die ik wilde bewandelen.

Ik raad het iedereen aan.

De afstand

Vandaag en gisteren las ik Building Stories van Chris Ware. Ik kocht het boek in mei 2012 en moest erop wachten tot november van dat jaar. Het duurde dus enige tijd voor ik me "klaar" voelde om het te openen en desavoueren. Ik had her en der al fragmenten gelezen en wist dus wel wat ik kon verwachten, maar het totaalspektakel is toch andere koek.

Ware kan als geen ander zijn personages laten leven. Doordat het visuele erbij komt, krijg je als lezer vaak het gevoel een voyeur te zijn. Al helpt het dat sommige hoofdpersonages tegen de lezer spreken. In Wares werken komt vaak naaktheid voor. Nu hebben (volwassenen)strips de naam bij de leken om vaak naaktheid of dergelijke te bevatten, wat niet zo is. Wanneer ze in Wares boeken voorkomt, is ze nooit seksueel bedoeld.

Het hoofdpersonage is een vrouwelijke twintiger die eenzaam en alleen op'n bovenverdieping van een flatgebouw leeft. Ze heeft een moeilijk en droevig leven, maar weet haar positivisme te behouden. Toen zij naakt werd opgedragen voelde ik me plots erg ongemakkelijk worden. Ik ben er nog niet helemaal uit hoe dat precies kon gebeuren, (misschien werd ik geconfronteerd met mijn eigen vergankelijkheid?) maar zulke gevoelens krijg ik nooit bij een film of boek, omdat de afstand daar groter blijft.

Chris Ware tekent geometrisch, sec en minutieus, wat erg koel en afstandelijk kan overkomen, maar als die je dan toch kan binnenhalen met gevoelens, weet je dat je'n grootmeester leest. Daar kan ik van genieten.

De dure hobby

Ik bezocht het grootste stripfestijn van België (Stripgidsfestival Turnhout) vandaag. Het was tien jaar geleden dat ik nog een stripbeurs bezocht, omdat die laatste keer geen aangename bedoening was.

Robot - Chris Ware

Enkele weken geleden informeerde ik bij een galerij naar een zeefdruk van Chris Ware. De druk zelf was niet erg duur, maar de portokosten maakten het plaatje net te prijzig naar mijn zin. Vorige woensdag kreeg ik een mail terug van deze galerij met de vermelding dat ze aanwezig zouden zijn op de Stripbeurs in Turnhout en dat ze "mijn" -het was inderdaad al de mijne, in gedachten- zeefdruk konden meenemen. Ik stuurde "Breng maar mee," en besloot het er nog eens op te wagen.

De beurs was kleiner dan verwacht, maar uitermate gezellig. Iedereen zei "Hallo" en sprak me aan (wellicht omdat ik vaag wat wegheb van een striprecensent, hoewel.. We zijn beiden gewoon rosharig.) Al gauw vond ik m'n bestelling.

Ik vergat niet dat ik een embargo heb lopen met mezelf, dus keek ik zeer ongeïnteresseerd naar de strips, maar focuste ik me op de originelen, zeefdrukken, beeldjes en andere ongein. Zo viel m'n oog op een originele filmcel van Alfred Jodocus Kwak, de animatieserie. Ze was duur, maar tamelijk enig in z'n soort en na een verkoopspraatje en wat gepieker kocht ik het ding aan. Het is een pareltje bestaande uit vijf lagen tekeningen (daar waar de normale animatiecel uit 2 lagen bestaat) en is gesigneerd door bedenker Herman Van Veen. Nu, goed, het moet niet te technisch worden, maar ik ben érg blij met de aanschaf.

Alfred J. Kwak - Herman Van Veen

'k Had nooit kunnen vermoeden dat geen strips of boeken kopen zo duur zou blijken.

De sluimering

Het zijn nog steeds de begindagen van mijn nieuwe leven, maar ik merk dat ik vaak vergeet wat mijn eigenlijke doel is. Het financiële aspect lijkt steeds de overhand te nemen, terwijl daar niet de oorsprong ligt.
Om dat tegen te gaan, heb ik een prachtig lees- en tekenboek voor mijn petekind gekocht. Een ander boek wil ik iemand onder de kerstboom geven, terwijl ik niet iemand ben die boeken wil opdringen aan andere personen. Mijn ziekte sluimert zich wel'n weg uit mezelf.
Zoals die Engelse bard ooit zei: "All's well that end well."

De markt

Het aanbod in Limburg is bedroevend. Dat is niet slecht in tijden van zelfkastijding. Ik kan gerust een winkel binnenstappen en hem weer leeg buitenstappen. Het aanbod zit in mijn hoofd en weet me niet meer te overtuigen. En als er eens een pareltje ligt, weet ik dat die er over x-aantal maanden nog zal zijn. Limburgers kopen zelden wat ik ook wil.

Daarom was het moeilijk toen ik dinsdagavond Leuven bezocht. Hoogmoedig stapte ik Het Besloten Land, de Leuvense SSZ, binnen om er met allerlei hebbedingetjes rond de oren geslagen te worden. Ik vroeg zelfs aan de verkoper om een bepaald (prachtig ogend) item van naderbij te zien. Even dacht ik "lap, het is voorbij", want het ging om een werkje van Chris Ware, mijn god. Gelukkig kon ik het weer uit handen geven. In essentie is dit niet zozeer een strijd tegen de koopverslaving, maar een strijd van de ratio tegenover de emotie.

Vervolgens stapte ik met herwonnen hoogmoed Het Paard Van Troje binnen, de confituur boekhandel op het Ladeuzeplein. Oh, wat was dit een thuiskomen. In mijn studententijd stapte ik er geregeld binnen om er een uur later buiten te gaan met'n stapeltje liefde onder de arm.
Hier kon ik me niet bedwingen en nam ik gretig foto's van boeken die ik later toch moet aanschaffen. Ik besloot een lijstje te maken met "boeken voor later", wetend dat ik het kopen heb opgeschoven naar de toekomst. In wezen doe ik hetzelfde, maar ik clutter mijn huidige leeslijst niet met fysieke exemplaren. Uit het oog, uit het hart, denk ik dan.

In de stad is de kans reëel dat mijn pareltjes gekocht worden en dat is prima. Liefhebben is ook weggeven. En wellicht worden ze gekocht door mensen die er evenveel van houden als ik.

De Boekenbon

De feestdagen zijn in aantocht en mensen vragen me wat ik graag zou willen voor Kerst. Normaal gezien is het antwoord "kiest u maar." en dan krijg ik een fijn geschenk wat ik het jaar erop hoogstwaarschijnlijk vergeten ben.
Tegenwoordig bekruipt me de neiging om "Een boek" of "een strip" te zeggen, alsof mijn aankoopstop  een financiële reden zou hebben. Mijn stapel met nog-te-lezen-boeken is té groot, waardoor ik geen nieuwe input meer wil. De boekenbon is dus een slecht idee.

Hoewel ik al 3 boeken van de bovenstaande lijst geschrapt heb, voel ik dat het me enige moeite kost om een "juist" boek te kiezen om als volgende te lezen. Een idee om dit op te lossen is: de feitelijke boeken nemen en op een andere plek in het huis een fictieve winkel in te richten alwaar ik mijn kopershart kan ophalen. Hoe ik dat praktisch ga aanpakken, is me nog niet duidelijk, maar ik zie een eigen winkeltje wel érg zitten.

Et, c'est parti!

Blacksad, a sad and black story

Met goede moed keerde ik terug naar mijn SSZ. Een eerste vlugge blik beloofde weinig goeds. Ik zag geen gele cover liggen, typerend voor de Blacksad 5, dus ik vreesde het ergste. Bij navraging bleek dat de leverancier "elk moment" kon komen. Ik had een gratis parkeerticket van 15 minuten, dus elk moment mocht wel wat specifieker. "Elk moment" kon evengoed 18u zijn, zei de SSZ-uitbater. Die vervolgde met een verhaal over consistente late leveringen en een dringend gesprek met de uitgever, si en la. Ik knikte begrijpend en haastte me terug naar mijn auto.

In de auto vroeg ik me af of ik bij een Standaard Boekhandel zou stoppen om het album op te halen. Die hebben zulke toppers vaak wel in huis, dus het was perfect mogelijk. Op die manier zou ik niet meer dagen "verspillen" dan nu al het geval is.
Al gauw besefte ik echter dat ik dan voor 8 maanden niet meer in mijn SSZ zou komen. De uitbater zou (mits een goed geheugen) zich afvragen waarom ik niet meer terugkeer, zich nog bozer maken op de uitgeverij en leverancier (want mogelijks een klant verloren) en dat wilde ik niet veroorzaken.

Morgen keer ik dus een laatste keer terug. Blacksad 5 staat op het lijstje en dat wordt afgewerkt.
Ik heb er echter goede moed in, want ik scande de winkel met een oppervlakkige blik, gefocust op een gele cover. Deze desinteresse in het nieuwe en onbekende zal me helpen doorheen de tijd. Al voelde ik ook een sterke melancholie bij het beseffen dat ik 8 maanden lang niet meer in de SSZ zal staan.
Het leven is geven en nemen, alleen heb ik nog niet ontdekt wat ik precies doe en hoe ik het tegenovergestelde doe. Tijd brengt raad.

Vandaag zou officieel mijn laatste aankoopdag zijn. Op het lijstje stonden twee zaken. Enerzijds "De Killer" van Jacamon en Matz, anderzijds wilde ik Blacksad 5 van Diaz Canales en Guarnido nog hebben. De SSZ (stripspeciaalzaak) had Blacksad nog niet in huis, dus worden m'n plannen noodgedwongen een dag opgeschoven.

Ik heb natuurlijk lang getwijfeld of ik Blacksad wel écht nodig had. Het zou immers mijn plannen dwarsbomen. Gelukkig had ik een lijstje gemaakt, wat ik anders nooit doe, en van daaruit verantwoord ik mijn éénmalige en vroegtijdige planwijziging. Blacksad is het waard.

Tijdens het shoppen, deed ik mijn gebruikelijke rondje, hoewel ik een duidelijk lijstje van twee had. Hier eens kijken, daar eens snuffelen, het gebeurde als vanouds. Ik kwam ook een strip tegen die ik niet kende en me erg interessant leek. Hip als ik ben, wilde ik er een foto van nemen om m'n geheugen te helpen het te onthouden. Dat deed ik uiteindelijk niet. Hij zou toch verloren gaan. "FBI en Hollywood" zijn de trefwoorden die ik onthoud. Ken ik ze over 8 maanden nog, dan zal het een strip blijken om te kopen.

Zo, dag één (of nul, zo u wil) kan van start. Dat doen we al lezend. De hand die voedt zal voor enige tijd vanuit het eigen nest komen.