Het sprokkelhout

Ik hou van strips, dat is alom geweten. Ze waren mijn eerste ervaring met boeken en dienen nog steeds als een heilzame bron van verhalen.
Ze zijn echter duur en vaak heb ik me afgevraagd waarom ik die dingen blijf lezen. Het duurt amper een half uurtje of je 8 euro (20 als ik een hardcover kocht) is erdoor. De tijden dat ik écht door een strip geraakt was worden ook schaarser. Ik koester nog goede herinneringen aan flutstrips die ik als kind las, maar het herlezen niet waard zijn. De herinnering aan nieuwe strips komt niet vaak voor. Dus waarom?

Sinds ik mijn aankoopstop invoerde heb ik aardig wat te-lezen-boeken ingehaald. Ik kende echter ook vele periodes van droogte, periodes waarin ik weinig zin had in lezen. Het was telkens een strip die mij weer aanzette om het "serieuzere" werk ter hand te nemen. Dat is de functie van strips in mijn leven. Mijn sprokkelhout dat het vuur wakker houdt tijdens de nacht. Hoe kon ik zoiets onderschatten.

Omdat ik nog een grote stapel boeken heb liggen en de tijd me wellicht weer zal verdoven, heb ik besloten om mijn aankoopstop niet langer door te trekken tot strips. De komst van een nieuw deel van Amoras, de laatste delen van Noach hebben me over de streep gehaald. Amoras las ik nog niet, maar Noach en zijn ark weet de passie weer aan te zwengelen als voorheen.

Ik ben ervan overtuigd dat ik een goede beslissing maakte.

Het zaadje

Het vergaat me goed, dit opgelegde euvel. De overstap naar een overdaad van kopen naar een nul-tolerantie laat weinig sporen na. Uiteraard zit de drang nog in me. Ik kijk gretig rond voor wat er later op me af zal komen, maar ik kan het gemakkelijker laten liggen. De angst van het verlies (eerste druk, promoties, beperkte oplages..) is een pak minder.

Mijn stapel ongelezen boeken slinkt ook stilaan. Later zal ik het precieze aantal bladzijden tellen die ik verorberde, maar daar hou ik me nog niet te fel mee bezig. Waar ik wel mee zit is dat het moeilijker wordt om een boek te kiezen uit die stapel.
Wat eens leek als een prima aankoop, wil ik nu amper lezen. Ik betrap mezelf erop dat ik vaak denk dat ik dat later wel zal lezen; binnen een jaar of 10, als ik wijzer ben of iets dergelijks. De waarheid is, dat weet ik natuurlijk ook, dat ik die dingen wellicht nooit zal lezen.

Daarom komt de gedachte vaker bij me op om een deel boeken weg te geven, te verkopen of achter te laten. Geen overtollige balast meer die mijn toekomstige leesvermogen aantast, geen onnuttig gebruikte kastplaats (die ik érg te kort kom), geen steun aan slechte schrijvers.

De dag dat ik daadwerkelijk afstand zal doen van boeken is nog veraf, maar het zaadje is geplant. Nu wordt het afwachten wat het weer brengt. En de boer, hij ploegde voort.

Het vuur

Ik heb er weer een periode van weinig lezen op zitten. Die tekent zich in de besluiteloosheid van welk boek ik vervolgens ga lezen. De keuze is vaak erg moeilijk.

Toen ik op vakantie vertrok, wist ik niet welk boek mee te nemen. Het werden uiteindelijk De Man Zonder Eigenschappen en de Northon Anthology of Short Stories. Die tweede koos ik omdat het een goede afwisseling zou zijn op het zwaardere werk.
Uiteindelijk las ik enkel kortverhalen. Zo'n 450 pagina's korte verhalen. Daar kan een mens niet over klagen, maar de man zonder eigenschappen werd er niet vrolijker van.

Ik merkte dat ik vaak een overgangsboek nodig heb. Strips vormen daarin de perfecte metgezel. Je hebt het gevoel een afgerond verhaal te lezen, dat snel verloopt en tevens niet téveel denkvermogen vergt. Tegelijk wordt de zin naar goede, doorleefde boeken aangewakkerd.

De aankoopstop werd vrijwel onmiddellijk samen met strips afgekondigd. Maar achteraf gezien werkte dit niet goed, aangezien ik ook de leesvlam uitdoofde. Mijn lezen is als een kampvuur. Je moet er niet altijd grote blokken opgooien om het levend te houden. Soms is een takje meer dan genoeg om de nacht te overbruggen.

Ik twijfel nog of ik mijn queeste moet aanpassen of niet.

De Aasgier

Polare heeft z'n failliet gekregen. Het is snel gegaan voor de boekenketen.
Ik vond het niet zo'n goede move om van een sterk merk naar een wat flauw afkooksel met Spaansklinkende naam te gaan, maar ik ken niets van zaken, dus hield ik me afzijdig.

De website ging onmiddellijk offline, want die kost geld. Ik kan dus enkel gokken dat de huidige filialen een uitverkoop zullen houden. Mijn boekenhart maakte een sprongetje, maar mijn onthoudende brein vreesde.
Ik ging al eens azen toen een plaatselijke boekhandel de kop neerlegde. En hoewel dat voor een prachtig arsenaal aan boeken zorgde, voelde het enigszins als verraad. Alsof ik het lijk ging leegpikken van een aangereden hert.
Ondertussen heb ik geleerd om het te bekijken als een daad van menselijkheid. Net zoals ik mijn organen afsta na mijn (hersen)dood en deze een nieuwe bestemming krijgen, neem ik het bruikbare leven van de ter ziele gegane winkel in mijn leven. Het orgaan krijgt een nieuwe bestemming, zij het nieuwe lichaam minder ziek dan nodig.

Of ik me aan mijn eed van boekenaankoopstop ga kunnen houden, mocht het tot een uitverkoop komen, weet ik nog niet. Maar in ieder geval bezit het dode lichaam van De Slegte nog meer dan genoeg leven voor ieder van ons.

De Vervanging

De solden lopen op hun laatste druppel benzine, dus besloot ik te kijken of er nog parels te rapen vielen. Ik ben niet goed in het kopen van kledij, dat was ik nooit. Vroeger vond ik het vervelend dat vrouwen zoveel meer keuze hadden. Wij, jongetjes in die tijd, moesten het stellen met 2-3 rekken waaruit we konden kiezen. Nooit was er iets naar mijn smaak, ofwel was het te duur.

Rond mijn achttiende verjaardag ben ik minder om m'n uiterlijk gaan geven, dus werd winkelen ook wat eenvoudiger. Allereerst, ik deed het veel minder. Ik had geleerd dat mannen voor homo werden versleten als ze er té netjes uitzagen, dus mocht het wat minder perfect zijn. Daarnaast keek ik meer naar de afwerking, gebruikte materialen en andere ongein dan de zogeheten esthetische waarde. Kon het driehonderd keer in de was zonder te verkleuren of krimpen, goed. Kon ik het zowel als doordeweekse trui aandoen als op het feest van m'n grootmoeders huwelijksverjaardag, nog beter. Kortom, het maakte niet echt uit.

Ik nader de dertig en krijg steeds vaker de vraag waar mijn vriendin is, of ik nog niet samenwoon; scheelt er misschien iets? "Misschien ben je homo. Dat zou niet erg zijn hé." De homo-vraag achtervolgt me weer, dus is het tijd voor verandering. Ik moet het adagio "kleren maken de man" weer leren toepassen wil ik een vrouwtjesmens aan de haak slaan.

Het aanbod is verbeterd, dat moet ik toegeven. Een groter aanbod, brengt echter meer stress met zich mee. Want ik wil nog steeds dat het kwalitatief goed is, niet te duur én het moet esthetisch zijn. U raadt het al, na 30 minuten winkelen voor kleding, zat ik in een boekhandel te snuisteren.

Ik besefte dat mijn boekenaankoopgedrag ook grotendeels voortkwam uit een keuzestress in het andere leven. Ik weet immers wat te kiezen als het om literatuur gaat, maar zet ik daar één stap buiten, dan ben ik verloren. Wie dacht dat mijn queeste een simpel avontuur zou zijn, weet nu wel beter. Het is levensveranderende gedragstherapie en die betaal ik duur.

De Barst

Diene die me kennen, weten dat ik al ettelijke jaren naar de (complete) biografie van Canetti zoek. Het is geen gemakkelijke zoektocht, maar in 2013 vond ik eindelijk het 1ste deel: De Behouden Tong. Ik betaalde een aardige som om het te hebben, maar dat was het uiteindelijk ook waard.

Oh, you!

Vandaag werd me toevallig een ander stuk van de Canetti-biografie in de schoot geworpen. Even heb ik getwijfeld, maar toen schoot een bekend citaat in m'n hoofd: "Alleen een idioot verandert nooit van mening". Dat heb ik natuurlijk aangepast naar mijn believen en ja hoor: ik kocht het boek (en moest daarvoor deel 1 herkopen, want het was een package-deal).

Je hebt dat andere spreekwoord dat zegt dat je dingen moet loslaten eer ze naar jou komen, maar daar wil ik niet op ingaan. Hoewel deze aankoop een barst is in mijn beleid, geef ik niet op en herstel ik de intenties zoals ze horen te zijn. Canetti laat je gewoon niet passeren, toch?

Het verlies

Januari loopt alweer op z'n laatste benen. Ik heb weinig boekenwinkels bezocht. Sterker nog, één keer stond ik aan een uitstalraam en besloot nìet binnen te gaan. Het aanbod in het venster was niet bijster aanmoedigend (voornamelijk Lanoye), maar toch.

Daar waar de strijd in december aanvoelde als een uitdaging, een spannende onderneming, voelt het in januari meer aan als een gevangenis. Het plezier van boeken is wat verdwenen. Dat verklaart ook waarom er voor bijna 3 weken geen nieuwe blogpost was.

Vrienden rondom me hebben me nog vaak boeken aangeraden of spraken over theorieën die ze ergens gelezen hadden en mijn eerste gedachte is dan "Verdorie, ik hoop dat ik het onthoud voor juli". Normaal gezien zou ik het boek of fragment ter zake onmiddellijk opgezocht hebben, maar nu is mijn nieuwsgierigheid ingeperkt.

Eén doel van deze queeste was het wegwerken van mijn ongelezen stapel, een ander doel was het creëren van een focus. Ik begin te ervaren dat focussen ook verliezen betekent. Het is geen gemakkelijk gevoel.