De Vervanging

De solden lopen op hun laatste druppel benzine, dus besloot ik te kijken of er nog parels te rapen vielen. Ik ben niet goed in het kopen van kledij, dat was ik nooit. Vroeger vond ik het vervelend dat vrouwen zoveel meer keuze hadden. Wij, jongetjes in die tijd, moesten het stellen met 2-3 rekken waaruit we konden kiezen. Nooit was er iets naar mijn smaak, ofwel was het te duur.

Rond mijn achttiende verjaardag ben ik minder om m'n uiterlijk gaan geven, dus werd winkelen ook wat eenvoudiger. Allereerst, ik deed het veel minder. Ik had geleerd dat mannen voor homo werden versleten als ze er té netjes uitzagen, dus mocht het wat minder perfect zijn. Daarnaast keek ik meer naar de afwerking, gebruikte materialen en andere ongein dan de zogeheten esthetische waarde. Kon het driehonderd keer in de was zonder te verkleuren of krimpen, goed. Kon ik het zowel als doordeweekse trui aandoen als op het feest van m'n grootmoeders huwelijksverjaardag, nog beter. Kortom, het maakte niet echt uit.

Ik nader de dertig en krijg steeds vaker de vraag waar mijn vriendin is, of ik nog niet samenwoon; scheelt er misschien iets? "Misschien ben je homo. Dat zou niet erg zijn hé." De homo-vraag achtervolgt me weer, dus is het tijd voor verandering. Ik moet het adagio "kleren maken de man" weer leren toepassen wil ik een vrouwtjesmens aan de haak slaan.

Het aanbod is verbeterd, dat moet ik toegeven. Een groter aanbod, brengt echter meer stress met zich mee. Want ik wil nog steeds dat het kwalitatief goed is, niet te duur én het moet esthetisch zijn. U raadt het al, na 30 minuten winkelen voor kleding, zat ik in een boekhandel te snuisteren.

Ik besefte dat mijn boekenaankoopgedrag ook grotendeels voortkwam uit een keuzestress in het andere leven. Ik weet immers wat te kiezen als het om literatuur gaat, maar zet ik daar één stap buiten, dan ben ik verloren. Wie dacht dat mijn queeste een simpel avontuur zou zijn, weet nu wel beter. Het is levensveranderende gedragstherapie en die betaal ik duur.