De Vervanging

De solden lopen op hun laatste druppel benzine, dus besloot ik te kijken of er nog parels te rapen vielen. Ik ben niet goed in het kopen van kledij, dat was ik nooit. Vroeger vond ik het vervelend dat vrouwen zoveel meer keuze hadden. Wij, jongetjes in die tijd, moesten het stellen met 2-3 rekken waaruit we konden kiezen. Nooit was er iets naar mijn smaak, ofwel was het te duur.

Rond mijn achttiende verjaardag ben ik minder om m'n uiterlijk gaan geven, dus werd winkelen ook wat eenvoudiger. Allereerst, ik deed het veel minder. Ik had geleerd dat mannen voor homo werden versleten als ze er té netjes uitzagen, dus mocht het wat minder perfect zijn. Daarnaast keek ik meer naar de afwerking, gebruikte materialen en andere ongein dan de zogeheten esthetische waarde. Kon het driehonderd keer in de was zonder te verkleuren of krimpen, goed. Kon ik het zowel als doordeweekse trui aandoen als op het feest van m'n grootmoeders huwelijksverjaardag, nog beter. Kortom, het maakte niet echt uit.

Ik nader de dertig en krijg steeds vaker de vraag waar mijn vriendin is, of ik nog niet samenwoon; scheelt er misschien iets? "Misschien ben je homo. Dat zou niet erg zijn hé." De homo-vraag achtervolgt me weer, dus is het tijd voor verandering. Ik moet het adagio "kleren maken de man" weer leren toepassen wil ik een vrouwtjesmens aan de haak slaan.

Het aanbod is verbeterd, dat moet ik toegeven. Een groter aanbod, brengt echter meer stress met zich mee. Want ik wil nog steeds dat het kwalitatief goed is, niet te duur én het moet esthetisch zijn. U raadt het al, na 30 minuten winkelen voor kleding, zat ik in een boekhandel te snuisteren.

Ik besefte dat mijn boekenaankoopgedrag ook grotendeels voortkwam uit een keuzestress in het andere leven. Ik weet immers wat te kiezen als het om literatuur gaat, maar zet ik daar één stap buiten, dan ben ik verloren. Wie dacht dat mijn queeste een simpel avontuur zou zijn, weet nu wel beter. Het is levensveranderende gedragstherapie en die betaal ik duur.

De Barst

Diene die me kennen, weten dat ik al ettelijke jaren naar de (complete) biografie van Canetti zoek. Het is geen gemakkelijke zoektocht, maar in 2013 vond ik eindelijk het 1ste deel: De Behouden Tong. Ik betaalde een aardige som om het te hebben, maar dat was het uiteindelijk ook waard.

Oh, you!

Vandaag werd me toevallig een ander stuk van de Canetti-biografie in de schoot geworpen. Even heb ik getwijfeld, maar toen schoot een bekend citaat in m'n hoofd: "Alleen een idioot verandert nooit van mening". Dat heb ik natuurlijk aangepast naar mijn believen en ja hoor: ik kocht het boek (en moest daarvoor deel 1 herkopen, want het was een package-deal).

Je hebt dat andere spreekwoord dat zegt dat je dingen moet loslaten eer ze naar jou komen, maar daar wil ik niet op ingaan. Hoewel deze aankoop een barst is in mijn beleid, geef ik niet op en herstel ik de intenties zoals ze horen te zijn. Canetti laat je gewoon niet passeren, toch?

Het verlies

Januari loopt alweer op z'n laatste benen. Ik heb weinig boekenwinkels bezocht. Sterker nog, één keer stond ik aan een uitstalraam en besloot nìet binnen te gaan. Het aanbod in het venster was niet bijster aanmoedigend (voornamelijk Lanoye), maar toch.

Daar waar de strijd in december aanvoelde als een uitdaging, een spannende onderneming, voelt het in januari meer aan als een gevangenis. Het plezier van boeken is wat verdwenen. Dat verklaart ook waarom er voor bijna 3 weken geen nieuwe blogpost was.

Vrienden rondom me hebben me nog vaak boeken aangeraden of spraken over theorieën die ze ergens gelezen hadden en mijn eerste gedachte is dan "Verdorie, ik hoop dat ik het onthoud voor juli". Normaal gezien zou ik het boek of fragment ter zake onmiddellijk opgezocht hebben, maar nu is mijn nieuwsgierigheid ingeperkt.

Eén doel van deze queeste was het wegwerken van mijn ongelezen stapel, een ander doel was het creëren van een focus. Ik begin te ervaren dat focussen ook verliezen betekent. Het is geen gemakkelijk gevoel.

De keuze

Het stapeltje met te lezen boeken wordt (ietwat) kleiner. Dat zorgt ervoor dat mijn keuzes steeds moeilijker worden. Vaak neem ik een boek op waarvan ik de achterflap lees en denk: "Jezus, wat lijkt me dit slecht."
Misschien zat ik in een andere fase toen ik het boek kocht, waardoor het mij toch interessant leek. Misschien was het gewoon spotgoedkoop. Misschien kreeg ik het cadeau. Meestal weet ik niet meer waarom ik een boek heb.

Op www.iedereenleest.be hou ik een leesdagboek bij (in de mate van het mogelijke). Wat me opvalt is dat ik heel vaak een 4 of 5 geef aan een boek. Je zou kunnen denken dat ik snel tevreden ben. Maar de waarheid is dat ik heel goed weet of een boek bij me past of niet. De uitzonderlijke 1'en en 2'en zijn steevast boeken die iemand me aanraadde, die ik moest lezen of die ik goedkoop kocht.

Mijn ongelezen stapel beslaat ongeveer 120 boeken (en wellicht is dat érg optimistisch geschat)
. Hoe dichter ik bij de nul kom, hoe moeilijker het zal worden om een goed boek uit die stapel te nemen. Daarvan ben ik me bewust. Maar achterin mijn hoofd zit een mannetje dat zegt: "Nog niet wegdoen, misschien lees je dit over 10 jaar wel graag."

Een nieuwe missie is om dat mannetje het zwijgen op te leggen en die draken van verhalen weg te schenken aan moedigere ridders.