Het vergaat me goed, dit opgelegde euvel. De overstap naar een overdaad van kopen naar een nul-tolerantie laat weinig sporen na. Uiteraard zit de drang nog in me. Ik kijk gretig rond voor wat er later op me af zal komen, maar ik kan het gemakkelijker laten liggen. De angst van het verlies (eerste druk, promoties, beperkte oplages..) is een pak minder.Mijn stapel ongelezen boeken slinkt ook stilaan. Later zal ik het precieze aantal bladzijden tellen die ik verorberde, maar daar hou ik me nog niet te fel mee bezig. Waar ik wel mee zit is dat het moeilijker wordt om een boek te kiezen uit die stapel.
Wat eens leek als een prima aankoop, wil ik nu amper lezen. Ik betrap mezelf erop dat ik vaak denk dat ik dat later wel zal lezen; binnen een jaar of 10, als ik wijzer ben of iets dergelijks. De waarheid is, dat weet ik natuurlijk ook, dat ik die dingen wellicht nooit zal lezen.
Daarom komt de gedachte vaker bij me op om een deel boeken weg te geven, te verkopen of achter te laten. Geen overtollige balast meer die mijn toekomstige leesvermogen aantast, geen onnuttig gebruikte kastplaats (die ik érg te kort kom), geen steun aan slechte schrijvers.
De dag dat ik daadwerkelijk afstand zal doen van boeken is nog veraf, maar het zaadje is geplant. Nu wordt het afwachten wat het weer brengt. En de boer, hij ploegde voort.
